Woedend ben je op jezelf

Je hoofd bonkt, de steen in je maag wordt steeds groter en je voelt je een beetje misselijk. Als je thuiskomt, struikel je over de rondslingerende rugzak en sneakers van je puberzoon. Je hebt net een berichtje van je dochter gemist. Paniek.
Ze is haar favoriete jeans kwijt. Zucht. Die ligt dus nog in de wasmand.
De ontbijtboel staat nog op het aanrecht en de lege koelkast gaapt je aan als je aan het avondeten wilt beginnen.

Herken je dit?

• Steeds vaker kom je in de knel tussen je werk en je gezin omdat je het werk altijd voorrang geeft. Je neemt steeds vaker werk mee naar huis en zit tot ’s avonds laat te werken. Alles is je te veel en je hebt naar je partner en je kinderen een kort lontje. Je voelt je opgejaagd en bent zo ontzettend moe.
• Diep van binnen weet je dat je de grenzen van het werk dat je kunt verzetten al bijna hebt bereikt. Het glipt door je vingers en je weet niet meer waar je moet beginnen. Dit houd je niet vol. Je moet er niet aan denken dat je thuis komt te zitten. Alleen al van het idee dat je de hele dag lusteloos op de bank hangt en doelloos door het huis zwerft krijg je het Spaans benauwd.
• Je eigen werk loopt hopeloos achter omdat je bijna dagelijks collega’s uit de brand helpt en werk oppakt dat anderen laten liggen. Je collega’s hoef je dus niet om hulp te vragen. Ze weten precies wat ze moeten zeggen en doen om een klus op jouw bordje te kunnen schuiven.
• Dat jouw werk blijft liggen was je leidinggevende ook al opgevallen. De boodschap dat jij het anders moet gaan doen was heel helder. Je voelt je weggezet als degene die alleen maar loopt te klagen over anderen en zeurt over de hoeveelheid werk. En dat terwijl je altijd zo hard werkt. Je bent bang dat dit wel eens je baan zou kunnen kosten als je zo doorgaat. Dit voelt zo oneerlijk.
• Het werk loopt nu echt over je schoenen. Je bent steeds harder gaan werken. Je werk goed doen, niet klagen en doorbijten, dat heb je van huis uit meegekregen. Maar je merkt dat je steken laat vallen. Je krijgt weer trillende knieën als je terugdenkt toen je gisteren bij je leidinggevende op het matje moest komen. De tranen schieten weer in je ogen als je het gesprek weer door je hoofd laat gaan. Je hebt het gevoel dat je er altijd alleen voor staat.