De plicht roept
De hele ochtend bezig geweest met boodschappen doen, de was, opruimen en kleine klusjes die toch meer tijd vroegen dan ik had gedacht. Na de lunch is er even tijd om de krant door te nemen. Op het terras in de schaduw lijkt de tijd even stil te staan. Op het lijstje voor vandaag staan echter nog best wat klussen die moeten gebeuren. Dit moet nog even, dat heb ik ook nog niet gedaan en dat moet zeker vandaag nog wel even worden geregeld.
Een dilemma
De zon schijnt fel op het terras. Ik kies voor een plekje in de schaduw. Het is eigenlijk te mooi weer om binnen aan de slag te gaan. Lekker buiten blijven zitten lonkt. Het to-do-lijstje is er echter ook en blijft een beetje zeuren. Het zijn geen dingen die perse moeten gebeuren maar als ik ze nu niet doe, wanneer doe ik ze dan wel? Een dilemma. Waar kies ik dan voor: blijf ik buiten en geniet ik van het mooie weer of maak ik de badkamer schoon, ruim ik de kasten op en haal ik nog even een dweil door het huis?
Wikken en wegen
Het wikken en wegen begint: de rest van de week ben ik binnen op mijn werk. Van buiten zijn komt dan niet zo veel. De voorspellingen voor het weekend zijn niet geweldig. Het is dus wel heel aantrekkelijk om nu buiten te blijven en iets anders te gaan doen dan ik me had voorgenomen. Ik stel mezelf de vraag hoe erg dat eigenlijk is? Ik kan zelf bepalen wat ik met mijn middag doe. Er ligt geen opdracht dat iets vandaag echt af moet zijn. Waarom is het dan zo moeilijk om gewoon met een kop thee, een koud glas drinken en een tijdschrift buiten te gaan zitten lezen?
De boel de boel
Raar is dat toch. Zo’n zelf opgelegd ‘moetenlijstje’. Alsof de wereld er vanaf hangt dat de keukenvloer pas vanavond wordt gedweild en de was in de wasmand morgen wordt gestreken. Waar komt dat gevoel toch vandaan dat even een uurtje niets doen, eigenlijk niet mag. Van wie mag dat dan niet? Rationeel gezien weet ik zelf heel goed dat dit in mezelf zit. Ik hoor dat ook vaak van anderen. Het vreemde is dat ik dan heel makkelijk tegen de ander kan zeggen dat het niet zo erg is als iets blijft liggen. Voor mezelf blijf ik het toch wel moeilijk vinden om het lijstje aan de kant te leggen en de boel de boel te laten.
Mijn tegeltje
Het is iets dat ik van huis uit heb meegekregen. Lanterfanten was er niet bij. Lang uitslapen en op je stoel blijven zitten als er nog klussen gedaan moesten worden was geen optie. Dat zit er in gebakken en laat je niet zo maar los. Ik noem dat het tegeltje aan de wand. Iedereen heeft zijn eigen tegeltje. Het is geen echt tegeltje maar een vast gezegde of spreuk die je vroeger thuis altijd hoorde en je hele leven bij je blijft en doorwerkt. Ik ben mij er meer van bewust hoe dit voor mij werkt en waar mijn valkuilen zijn. Doordat ik steeds beter begrijp waar dit soort ‘moetens’ vandaan komt, kan ik er steeds beter mee omgaan. Dit maakt het makkelijker om het to-do-lijstje soms gewoon even aan de kant te schuiven en een andere keuze te maken.
Voldaan gevoel
Zo ook deze mooie middag. Het ‘moetenlijstje’ gaat toch even aan de kant en ik kies voor buiten. De klussen binnen moeten echt maar even wachten tot een ander moment. Wel merk ik dat ik het toch niet helemaal los kan laten. Ik vind dat ik wel iets moet ‘doen’. Een tijdschrift of een van de nieuwe bibliotheekboeken lezen zit er vanmiddag niet in. Als ik er dan toch voor kies om niet binnen aan het werk te gaan, dan moet ik van mezelf toch wel iets zinvols doen. De laptop gaat mee naar buiten en ik werk aan teksten voor CoachUnique. Ik geniet wel van het buiten zijn. De ruisende bomen. Een koud glas drinken erbij en ik krijg een heleboel woorden op papier. Ik lees door wat ik heb geschreven en ben er blij mee. Dat geeft me een voldaan gevoel. Ik voel me blijer dan met een stapel fris gestreken was.