Een bijzondere Moederdag
Morgen is het Moederdag. Natuurlijk gaan we op de koffie bij mijn moeder. Eind deze maand wordt ze 85. Een respectabele leeftijd. Tot een paar weken geleden was ze nog heel vitaal. Ondanks het feit dat de ziekte van Kahler haar het leven zuur maakt, reed ze reed nog met haar autootje naar de winkel om boodschappen te doen en bezocht ze haar broer minimaal twee keer per dag in het verpleeghuis. Ze is mondig en zorgt er voor dat haar broer de zorg krijgt die hij nodig heeft en regelt ook voor zichzelf de zaken die geregeld moeten worden.
Om de tuin geleid
Totdat twee ingezakte wervels haar zoveel pijn gaven dat ze aan de pijnmedicatie moest. Ze voelde zich ziek en kon bijna niet meer eten. We maakten ons zorgen omdat ze bijna niets at en nog wel het belangrijkste, ze de hele dag op de bank lag en de moed liet zakken. Afgelopen zondag werd ze daarom in het ziekenhuis opgenomen. De pijnmedicatie werd acuut stopgezet omdat dat waarschijnlijk wel een van de boosdoeners zou kunnen zijn. Dit in combinatie met de voortschrijdende kanker helpt niet om de weerstand op peil te houden. Achteraf bleek dat ze de afgelopen weken nog minder had gegeten dan we dachten. Ze had ons behoorlijk om de tuin geleid en was in twee weken bijna acht kilo afgevallen.
Gelukkig weer naar huis
Deze week werd dus gevuld met dagelijkse ziekenbezoeken en gesprekken over eten en medicijnen. Daar tussendoor ging het af en toe ook over de Kahler. Een ongrijpbare en grillige ziekte waar bij de behandeling elke keer wordt gekeken welke medicatie nu weer aan zou kunnen slaan. In het ziekenhuis at ze kleine beetjes en gelukkig mocht ze gisteren naar huis omdat ze in het ziekenhuis toch niets anders doen dan observeren. Voor iemand die gewend is haar eigen gang te gaan is opgesloten zijn in een ziekenhuiskamer vreselijk, dus ze was ontzettend blij. De zorgen zijn echter niet over want eten is nog steeds een ding. Kleine muizenhapjes gaan er in. Af en toe een beschuitje en een kopje thee. Soms lukt het om een klein beetje van een warme maaltijd te eten.
Kwetsbaar
Ineens krijgt Moederdag een hele andere lading. Mijn moeder die ineens niet meer zo vitaal is als anders. Een vrouw die altijd alles aankon en als motto had dat je niet bij de pakken neer moest gaan zitten is nu heel kwetsbaar en haar gezondheid is broos. We hopen maar dat vooral de pijnmedicatie van de laatste weken er voor heeft gezorgd dat ze zich zo ziek voelde maar natuurlijk weten we ook dat de Kahler uiteindelijk zal gaan winnen.
Bloemen en een geurtje
Gelukkig is de vechtlust wel weer een beetje terug. Ze heeft een boodschappenlijstje gemaakt van eten dat ze wil uitproberen en ze maakt zich al weer druk om zaken die geregeld moeten worden bij de apotheek. Dat is een goed teken. Na mijn eigen moederdagontbijt gaan we zondag op de koffie met een mooie bos rozen en een lekkere eau de toilette want ik weet dat we haar daar altijd blij mee kunnen maken. Ze is er trots op dat de verpleging altijd zegt dat ze zo’n lekker geurtje op heeft. Gelukkig is ze er nog en daarom voelt Moederdag dit jaar voor mij wel anders dan voorheen.