Heel stil…
Soms weet je even niet wat je moet schrijven. Ik kon de woorden gewoon niet vinden. Alles wat ik schreef voelde als te veel, te emotievol of juist het tegenovergestelde. Wil ik dit wel delen? Kan ik dit wel delen? Vragen die ik op dat moment niet kon beantwoorden. Met als resultaat dat het de afgelopen weken stil was op mijn blogpagina. Een terugblik en een kijkje op de toekomst…
Mijn woorden droogden even op
Want wat valt er te schrijven als je moeder net is overleden? Ondanks dat ze al tijden kampte met de gevolgen van botkanker, ging het redelijk goed. Met Sinterklaas en Kerst kwam ze nog bij ons eten. Ze was zelfs opgewekter dan dat ze lange tijd geweest was. We zouden samen naar een voorstelling gaan van Claudia de Brey en daar zag ze enorm naar uit. Totdat ernstige rugklachten er voor zorgde dat het ineens heel snel bergafwaarts ging. Eten en drinken lukte niet meer. Ze lag de hele dag in bed en we zagen haar wegkwijnen. Gelukkig kon ze nog een paar dagen genieten van de goede zorg van de lieve mensen in het hospice maar sneller dan verwacht overleed ze begin februari. Ze was 86 jarig jaar. Een mooie leeftijd maar voor haar en voor ons ging het allemaal te snel. Daarna zaten we met zijn allen midden in de coronacrisis en daar werd niemand vrolijk van. Mijn woorden droogden even op. Rouwen heeft tijd nodig en dat gaat niet op commando. Het enige voordeel van de coronacrisis was dat dit ruimte gaf voor wat gas terug en een vleugje bezinning.
Geen taartje voor de verjaardag
Afgelopen maand zou ze haar 87e verjaardag gevierd hebben. Meestal kochten we een lekker parfum voor haar en ze kreeg altijd een grote bos witte rozen want daar hield ze zo van. Het was een vreemde dag. Een dag waarop we een beetje met onze ziel onder de arm liepen. Want dit jaar hoefden we niet op pad om een cadeautje te kopen. We gingen niet op de koffie en er was geen gebakje. Wel staken we een kaarsje op en waren we een soms intens verdrietig. Daar had ze vast wel iets van gevonden. Niet van dat kaarsje want zelf stak ze altijd een kaarsje voor iemand op als er een spannende gebeurtenis was of iemand wel wat hulp kon gebruiken. Ze zou het niet goed hebben gevonden als we bij de pakken neer zouden gaan zitten. Want haar motto was altijd: al is de muur nog zo hoog of nog zo dik. Je moet er overheen of er desnoods maar doorheen. Je moet door!
De energie is terug
Hoe lastig dat soms ook is, haar motto zit wel in mijn genen. Onder de dekens gaan liggen en de hele dag voor me uitstaren? Dat zit er echt niet in. Dit kan ook wel een valkuil zijn want even rustig een boek gaan lezen lukt dan ook niet echt. Het voordeel is dat ik de afgelopen weken heel veel kasten heb opgeruimd en veel heb geordend. Want stilzitten, dat lukte even niet. Gelukkig begint het weer te borrelen. De energie is terug. De coronamaatrdegelen zijn weer verder versoepeld. Natuurlijk houden we rekening met de anderhalve metersamenleving want het virus is niet weg. Op stap gaan en winkelen, het hoeft voor mij even niet. Maar buiten in de natuur is het heerlijk en daar geniet ik van. Dit geeft mij inspiratie en de woorden zijn weer terug. Het voelt een beetje als de lente. Een soort blijheid op het moment dat de kopjes van de sneeuwklokjes zich voorzichtig laten zien.
We gaan door!
En zo gaat het ook met mijn blogs en de activiteiten voor CoachUnique. We gaan weer door! Ik richt mij meer op burn-outpreventie voor bedrijven omdat veel medewerkers last hebben van burn-out of burn-outklachten. Je kunt heel veel burn-outs voorkomen als je tijdig inspeelt op signalen van burn-out. Door advisering, coaching en training om burn-out te voorkomen help ik bedrijven bij het ontwikkelen en uitvoeren van duurzame oplossingen om ziekteverzuim door burn-out te verminderen en verzuimkosten te verlagen.
Een lied om te delen
Het prachtige lied van Karin Bloemen ‘Geen kind meer‘ raakt je in je hart. Een lied dat mij vroeger al raakte maar waar ik nu niet goed met droge ogen naar kan luisteren.
Geen kind meer – Karin Bloemen
Je leeft je eigen leven, wat zij er ook van vindt.
Je bent allang geen kind meer, al blijf je ook haar kind.
Je wilt er over praten, maar niet op haar manier.
Je zult haar best verdriet doen, maar niet voor je plezier.
Wat moet je nog met haar en met haar ouderlijk gezag
en dan opeens dan is ie er die dag.
De dag waarop je moeder sterft dat jij wordt los gelaten.
en al die eigenschappen erft die jij zo in haar haatte.
De scherpe tong, de bokkenpruik, de zure schooljuffrouw,
die zullen ze dan binnenkort herkennen gaan in jou.
Maar hopelijk ook de andere kant de aardige, de zachte,
maar of je die hebt meegeerfd vat nog maar af te wachtten.
De dag waarna de rest een kwestie wordt van tijd en pijn.
De dag waarna je nooit meer kind zult zijn.
Wat al die jaren fout ging komt dan niet meer terecht.
En wat je nog wou zeggen, blijft eeuwig ongezegd.
De machteloze frasen van je genegenheid.
En dat het niet haar schuld was en ook dat het je spijt.
De dingen die je lang niet zeggen kon en zeggen wou,
en dan zo graag nog één keer zeggen zou.
De dag waarop je moeder sterft, de dag die al je dagen,
van dan af aan wat grijzer stemt al hou je niet te klagen.
Je hebt je goeie vrienden nog, die staan je ook dichtbij,
en als je soms een minnaar zoekt dan staan ze in de rij.
Maar niemand zal meer weten hoe je met je pop kon spelen.
En niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen
De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kunt en klein.
De dag waarna je nooit meer kind zult zijn