Het roodborstje: meer aandacht voor elkaar
Het onkruid heeft een geweldige tijd. Hoge temperatuur, af en toe een spatje regen. Je ziet het bijna omhoog schieten. Omdat het nu te droog is gaan we bij het kantoor van CoachUnique pas in het najaar struiken en bloemen planten. Dus in de tuin aan het werk om het onkruid een beetje de baas te blijven.
Stukje voor stukje verdwijnt het opkomende groen. Dat geeft een goed gevoel. Ineens zie ik rechts van mij iets bewegen. Het is een roodborstje. Ik sta even stil en kijk wat het vogeltje doet. Hij lijkt helemaal niet bang te zijn. Ik ga door met het schoffelen. Elke keer komt het vogeltje een stukje dichterbij. Hij zit bijna boven op de schoffel en de hark om insecten uit het zand te halen. Af en toe vliegt hij weer weg en landt met een duikvlucht weer terug in het zand. Ik ben een hele tijd bezig en het vogeltje blijft me volgen. Ook als ik op andere plekken aan het werk ben, komt hij weer terug.
Een soort dans
Ik kijk nog eens naar het ranke vogeltje. Hij heeft hele dunne, best lange pootjes. Hij komt zo dicht bij dat ik voorzichtig verder ga met schoffelen. Als ik niet oppas, zou ik hem per ongeluk zelfs kunnen raken. Het is een grappig idee. Hoe meer ik met de schoffel door het zand graaf, hoe dichter hij bij komt. Hij is helemaal niet bang. Zelfs als ik heen en weer loop blijft hij in de buurt. Ik merk dat ik het schoffelen een beetje aanpas op waar hij zit. We houden rekening met elkaar. Voorzichtig, niet ineens bewegen, niet te veel geluid maken. Het lijkt een soort samenwerking, een soort dans. Ik schoffel en het roodborstje scharrelt om me heen. Hij haalt dicht bij de schoffel insecten uit het zand waarmee hij af en toe wegvliegt. Zo gaat het een hele tijd door. Het gevoel is sereen. Het roodborstje dat het vertrouwen heeft dat hij rustig naar eten kan zoeken. Hij is niet bang dat ik hem iets doe en ik pas mij aan omdat het heel vertederend is om een wild vogeltje zo van dichtbij te kunnen zien. Later komt er nog een roodborstje bij. Het zal wel een paartje zijn. Het andere roodborstje is voorzichtiger en komt niet zo dicht bij. Het is mooi om te zien hoe ze samenwerken.
Echt met elkaar in contact
Kon het altijd maar zo zijn. In contact met de ander gebeurt het soms dat mensen te weinig rekening met elkaar houden of te weinig tijd nemen om echt met de ander in contact te zijn of te luisteren. We komen iemand tegen in de winkel en vragen ‘Alles goed? Ja, met jou ook? Als iemand dan nee zegt en zijn verhaal vertelt dan vinden we het soms lastig om de tijd te nemen om te luisteren. Soms zijn we wat bot in onze vragen. Vaak beginnen we over onze eigen situatie of we maken een opmerking waaruit blijkt dat we helemaal niet hebben geluisterd. We zijn vaak al met onze volgende boodschap bezig. Ik betrap mij er zelf ook op dat ik soms te weinig tijd neem voor een ander. Ik denk er aan hoe ik mij soms voel als ik bijvoorbeeld op een feestje met iemand in gesprek ben en merk dat diegene langs mij heen kijkt om te zien wie er nog meer op het feestje is. De aandacht is weg en daarmee is ook het gesprek afgelopen. Zo voelt het dus ook als je de ander in de haast geen aandacht geeft.
Meer diepgang
Ik denk aan mijn ochtend met het roodborstje. Als we wat vaker zouden doen als mijn ‘samenwerking’ met het roodborstje zou het leven een stuk mooier kunnen worden. Als we meer rekening zouden houden met de ander en echt naar elkaar zouden luisteren dan zou het leven een stuk mooier kunnen worden. Aandacht voor elkaar, voorzichtig aftasten wat je wel of niet kunt vragen leidt tot meer diepgang. Laten we allemaal wat vaker denken aan het roodborstje en met meer aandacht voor elkaar in het leven staan. Ook in de manier waarop we met elkaar omgaan kunnen we van het roodborstje leren. De een staat altijd vooraan, de ander doet dit wat minder. Hij of zij laat zich misschien iets minder snel zien maar verdient net zo veel aandacht.