Ik vertrek!
Nee, dit gaat niet over mij. Het gaat over de jonge vrouw tegenover mij tijdens een coachsessie. Ze heeft een leuke baan maar de hoeveelheid werk loopt haar over de schoenen.
Ze slaapt slecht, kan zich niet goed concentreren op haar werk en ze heeft zich al een paar keer ziek gemeld. “Had ik maar een gebroken been, dan ziet iedereen dat er iets aan de hand is.” Er is regelmatig onbegrip bij haar leidinggevende. “Misschien kun je een cursus volgen om beter nee te leren zeggen” was een van de adviezen. Ze heeft gemerkt dat als ze nee zegt, dit niet veel effect heeft. Vaak komen de klussen als een boemerang toch weer op haar bord terecht, soms zelfs via haar leidinggevende. “Mijn leidinggevende is heel tevreden over mijn werk en ik doe mijn werk met plezier maar het is gewoon te veel”.
Lijstjes, lijstjes, lijstjes
Omdat haar leidinggevende graag inzicht wil hebben in waar ze mee bezig is, heeft ze inmiddels al een heleboel lijstjes gemaakt. Ondanks dat de lijstjes goed laten zien dat er te veel taken op haar bordje liggen, wordt met de lijstjes niets gedaan.. De hoeveelheid werk is ook regelmatig onderwerp van gesprek in het teamoverleg. Ze is niet de enige in het team die moeite heeft het hoofd boven water te houden. De irritatie wordt groter. Omdat alle collega’s ook onder druk staan, is er weinig ruimte om elkaar te helpen. “Mijn collega’s willen wel helpen maar zij hebben ook te weinig tijd.
Meer luisteren
Ik weet niet goed bij wie ik met mijn probleem terecht kan. Ik heb het gevoel dat ik er alleen voor sta,” vertelt ze verdrietig. Op de vraag wat ze graag zou willen, zegt ze: “het is eigenlijk heel eenvoudig. Ik zou graag willen dat mijn leidinggevende wat meer naar mij en mijn collega’s luisterde. En dan echt luisterde en dat we samen naar oplossingen zouden kunnen zoeken. Ik begrijp dat er misschien geen geld is om een extra collega aan te nemen maar als dat niet kan, dan moeten er keuzes worden gemaakt. We kunnen niet alles”. Ik vraag haar of ze dit al eens heeft geopperd. Daarop reageert ze met een zucht: “we hebben dit al heel vaak besproken maar op de een of andere manier lukt het niet om duidelijk te maken hoe het nu gaat. Dit loopt nu al een hele tijd en er verandert niets. Ik ga een andere baan zoeken, ik ga iets anders doen.”
Hoge werkdruk
In veel bedrijven is de werkdruk hoog. Ook bij leidinggevenden. Zij hebben vaak te maken met veel wensen en hoge eisen van het management. Het budget is beperkt en het werk moet worden gedaan tegen zo laag mogelijke kosten. Leidinggevenden hebben meestal te weinig tijd om echt aandacht te besteden aan medewerkers die dreigen vast te lopen. Een burn-out is meestal een combinatie van factoren in werk en privé. De kans dat medewerkers door te hoge werkdruk burn-out raken, is groot. Door tijd vrij te maken en aandacht te hebben voor de medewerkers, kan in veel gevallen burn-out worden voorkomen. Daar tegenover staat natuurlijk de eigen verantwoordelijkheid van de medewerker want als een medewerker niet duidelijk communiceert over wat er speelt, kan een leidinggevende daar niet op inspelen.
Gewaardeerd worden
Op het moment dat medewerkers zich niet gehoord voelen, bestaat ook de kans dat ze een andere baan gaan zoeken zoals de jonge vrouw in dit voorbeeld. In de tijd van schaarste op de arbeidsmarkt, is het niet zo eenvoudig om de juiste persoon op de juiste plek te krijgen. Reden te meer om er voor te zorgen dat medewerkers zich prettig voelen op hun werkplek. Dat ze hun werk met plezier doen en het gevoel hebben dat ze er toe doen. Ieder mens heeft het nodig om van waarde te zijn. En als je meer uren doorbrengt op je werk dan dat je thuis bent met je gezin, dan is het ontzettend belangrijk dat je werk een plek is waar je je thuis voelt en gewaardeerd wordt om wat je doet en vooral om wie je bent. En het gaat niet om de ‘leuke’ faciliteiten als een ping-pongtafel, de jaarlijkse bbq of de vrijdagmiddagborrel. Dit is allemaal erg leuk maar belangrijker nog is het persoonlijke contact en de aandacht voor elkaar.