
Zeven jaar was ik toen mijn vader overleed. ‘Zorg goed voor je moeder’
zeiden mijn tantes na zijn overlijden.
Deze opdracht en het motto van mijn moeder:
‘Al is de muur ook zes meter hoog en drie meter dik.
Je moet er doorheen, overheen of er langs’
heb ik goed in mijn oren geknoopt.
Aanpakken, doorgaan, niet klagen en vooral heel goed je best doen.
Dat was de norm.
Ik dacht er niet eens over na dat het anders kon.
En hard werken, dat deed ik. Ik krijg het nog bloedheet als ik terugdenk aan mijn eerste weekendbaantje in de slagerij. Een bulderende baas, botte collega’s, werken in de kou. Wat voelde ik me ongelukkig en verloren. Voor mezelf opkomen, dat durfde ik niet. Ik werkte hard want goed mijn best doen, dat zat er al vroeg in.
Thuis en op het werk hield ik alle ballen in de lucht. Ik werkte mij een slag in de rondte en was altijd aan het werk. Ik trok ook steeds meer werk naar me toe dat anderen niet deden. Collega’s vertrouwden er op dat ik de boel wel draaiende hield. ‘Jij bent de rots, de stabiele factor in ons team’ zeiden ze vaak. Daar was ik zelfs wel een beetje trots op. Want het lukte mij toch maar mooi om alles geregeld te krijgen. Ten koste van wat, dat wist ik toen nog niet.
Tot het moment dat ik helemaal vastliep. Ik knalde met mijn kop tegen de muur. Er kwam helemaal niets meer uit mijn handen. Ik kon me nergens op concentreren, was ontzettend moe maar kon niet slapen van al het gepieker. Alles was te veel. Boodschappen doen was een wereldreis en zelfs de vaatwasser uitpakken voelde als het beklimmen van de Mount Everest. Vanuit wilskracht krabbelde ik weer op en ik ging door zoals ik het altijd had gedaan. Een meer dan fulltime baan, mijn gezin, studeren, klaar staan voor iedereen die me nodig had. Ik denderde door omdat ik niet anders wist.
Het omslagpunt kwam tijdens mijn coachopleiding. Ik wilde niet de grijze muis blijven die altijd maar in haar eentje doorworstelt. Of altijd rekening moet houden met wat anderen ergens van denken. Wat ben ik blij dat ik dat idee heb losgelaten. En ook dat ik niet degene ben die altijd iedereen overeind moet houden of voor alles en iedereen moet zorgen. En dat als ik zelf hulp nodig heb, ik daar om mag vragen.
Met vallen en opstaan leerde ik vaker nee te zeggen. Ik trek niet meer al het werk naar me toe. Ik voel me niet meer schuldig als ik even een uurtje tijd neem voor mezelf. Ook laat ik me niet meer omverblazen door bulderende mensen. De mening van anderen brengt mij niet meer aan het wankelen. Ik mag er zijn om wie ik ben en om wat ik kan. Ondanks de vlekken in mijn nek en trillende knieën heb ik doorgezet. Natuurlijk sputterden mensen af en toe tegen. Dat is logisch want ze waren gewend dat ik het allemaal wel deed en nu moesten ze zelf aan de bak. En natuurlijk loop ik daar nog wel eens tegenaan maar ik laat het niet meer binnenkomen omdat ik steviger in mijn schoenen sta.
Ik bepaal nu zelf mijn grenzen en omdat ik duidelijker ben, weet de ander waar hij of zij aan toe is. Ook thuis zijn niet alle klussen meer van mij alleen. Het huis is van ons allemaal en zo verdelen we de klussen. Ik loop mezelf niet meer zo snel voorbij en voel me meer ontspannen omdat ik doe waar ik plezier in heb en waar ik voldoening uit haal. Dat maakt mij een leuker mens. Dat is ook fijn voor mijn gezin en iedereen om mij heen.
Hierboven las je iets over mij, over mijn achtergrond en wat je van mij kunt verwachten: als mens en als coach of mentor. Wil je weten wat ik voor jou kan betekenen? Maak dan een afspraak op 06-83 60 45 14. Ik zie er naar uit je te ontmoeten.
Warme groet,
Diane Steenbruggen
Wanneer ontmoeten wij elkaar?
Vanuit onze jeugd krijgen we allemaal ervaringen mee waardoor we worden gevormd. In mijn jeugd zorgde het verlies van mijn vader er voor dat ik al op jonge leeftijd ‘groot’ moest zijn. Daardoor had ik vaak het gevoel dat ik altijd goed moest zorgen voor de mensen om mij heen. Ik werkte hard en wilde altijd alles goed doen. Vaak ging ik over mijn grenzen heen. Gelukkig heb ik geleerd om het anders te doen. En daar kan ik jou bij helpen. Je grenzen bewaken en wat vaker nee zeggen, dat kun je echt leren. Zodat je het leven kunt leiden zoals je dat je zelf wilt. Want het leven is te kort om er niet van te genieten.