Zeven jaar was ik toen mijn vader overleed. ‘Zorg goed voor je moeder’
zeiden mijn tantes na zijn overlijden.
Deze opdracht heb ik
goed in mijn oren geknoopt.
Aanpakken, doorgaan, niet klagen en
vooral heel goed je best doen.
Dat was lange tijd mijn motto.
En hard werken, dat deed ik. Ik krijg het nog bloedheet als ik terugdenk aan mijn eerste weekendbaantje in de slagerij. Een bulderende baas, botte collega’s, werken in de kou.
Wat voelde ik me ongelukkig en verloren.
Maar ik worstelde door. Want opgeven, dat was geen optie.
Thuis en op het werk hield ik altijd alle ballen in de lucht. Ik werkte mij een slag in de rondte. Mijn werk ging voor alles. Vooral ten koste van mezelf. Ik trok ook steeds meer werk naar me toe dat anderen niet deden. Collega’s vertrouwden er op dat ik de boel wel draaiende hield. ‘Jij bent de rots, de stabiele factor in ons team’ zeiden ze vaak. Daar was ik zelfs wel een beetje trots op. Want het lukte mij toch maar mooi om alles geregeld te krijgen.
Tot het moment dat ik helemaal vastliep. Door lichamelijke klachten was ik zo ontzettend moe en al mijn energie was weg. Alles was me te veel. Boodschappen doen voelde als een wereldreis en de vaatwasser uitpakken was als het beklimmen van de Mount Everest. Opgeven stond niet in mijn woordenboek en vanuit wilskracht krabbelde ik weer op. Ik ging door zoals ik het altijd had gedaan. Ik ging nog harder werken want ik kon anderen toch niet in de steek laten? Ik denderde door omdat ik het zo had geleerd. Ik wist niet anders.
Tijdens mijn coachopleiding vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Niet alleen omdat ik ontdekte hoeveel vreugde en plezier het begeleiden van mensen mij geeft. Maar ik leerde vooral mezelf steeds beter kennen. En al die spiegels die me steeds werden voorgehouden waren heel erg confronterend.
Het overlijden van mijn vader toen ik nog heel jong was bleek diepere sporen te hebben nagelaten dan ik zelf dacht. Dat ik hier jaren later nog mee worstelde had ik mij nooit gerealiseerd. Te lang had ik dit weggestopt en ik merkte dat ik hier niet meer omheen kon. Ik moest ‘het beest in de bek kijken’. Dit was echt niet gemakkelijk maar er werd me heel veel duidelijk.
Ik kwam er achter waar mijn te grote verantwoordelijkheidsgevoel en al dat harde werken vandaan kwam. Dat ik mezelf daar ziek mee maakte en dat mijn gedrag vooral ten koste ging van mezelf, dat kwam als een mokerslag binnen.
Stapje voor stapje ontdekte ik hoe ik dingen anders kon gaan doen. Ik leerde dat ik lange tijd aan het overleven was geweest en hoe ik weer kon gaan leven in plaats van te overleven. Oude gewoontes die me in de weg zaten leerde ik los te laten. De lat ging minder hoog en ik ontdekte dat het niet erg is om fouten te maken. Ook nee zeggen hoorde daar bij en het lukte me steeds beter om mijn grenzen bewaken.
Het lijkt een open deur maar ik moest vooral leren dat ik niet verantwoordelijk ben voor alles en iedereen. Dat ik niet voor iedereen hoef te zorgen en dat ik niet alles en iedereen overeind hoef te houden. Dat was wel even wennen.
Met vallen en opstaan leerde ik dat ik mijn eigen wensen en dromen voorop mag stellen. Een van de belangrijkste lessen die ik leerde was dat ik hulp mocht vragen. Dat hulp vragen nodig is en dat het juist heel krachtig is als je durft toe te geven dat je het (even) niet allemaal alleen kunt oplossen. Ook mijn zelfvertrouwen nam toe. Ik laat me niet meer omverblazen door bulderende mensen en ik sta stevig in mijn schoenen. Wat anderen vinden brengt mij niet meer aan het wankelen omdat ik er mag zijn om wie ik ben en om wat ik kan. Durfde ik vroeger mijn vinger niet op te steken in de klas, nu sta ik voor een groep om een workshop te geven zonder dat ik klamme handen heb.
Door dit proces ontdekte ik op welke manier ik de ervaringen in mijn leven die mij hebben gevormd en de eigenschappen die mij lang in de weg zaten, op een positieve manier kan inzetten als coach. Ik kwam er achter dat ik met mijn kennis en ervaring vrouwen die zich te verantwoordelijk voelen en daardoor vastlopen juist kan helpen.
Achteraf ben ik zo ontzettend dankbaar voor alles wat ik heb mogen leren. Ik ben trots op wat ik kan en blij dat ik anderen hiermee kan helpen. Nog steeds ben ik een harde werker en kan ik bergen werk verzetten. Maar op een manier die bij mij past en niet meer ten koste van mezelf.
Ik gun vrouwen die hier ook mee worstelen dat zij hun levensvreugde en zelfvertrouwen weer terugkrijgen. Ik weet hoe hoog de drempel is om hier hulp bij te vragen als je dat nooit hebt geleerd. En ik herken de eenzaamheid die je kunt voelen als je denkt dat je altijd alles in je eentje op moet lossen. Maar uit eigen ervaring weet ik ook dat je leven zo veel mooier kan zijn als je weer gaat leven in plaats van de overleven omdat je gaat doen waar jij blij van wordt.
Hierboven las je iets over mij, over mijn achtergrond en wat je van mij kunt verwachten: als mens en als coach of mentor. Wil je weten wat ik voor jou kan betekenen? Maak dan een afspraak op 06-83 60 45 14. Ik zie er naar uit je te ontmoeten.
Warme groet,
Diane Steenbruggen
Wanneer ontmoeten wij elkaar?
Vanuit onze jeugd krijgen we allemaal ervaringen mee waardoor we worden gevormd. In mijn jeugd zorgde het verlies van mijn vader er voor dat ik al op jonge leeftijd ‘groot’ moest zijn. Daardoor had ik vaak het gevoel dat ik altijd goed moest zorgen voor de mensen om mij heen. Ik werkte hard en wilde altijd alles goed doen. Vaak ging ik daardoor over mijn grenzen heen. Ik heb gelukkig geleerd om het anders te gaan doen en dit wil ik graag delen omdat ik weet hoeveel fijner je leven daardoor is.