
Zeven jaar was ik toen mijn vader overleed. ‘Zorg goed voor je moeder’
zeiden mijn tantes na zijn overlijden.
Deze opdracht heb ik
goed in mijn oren geknoopt.
Aanpakken, doorgaan, niet klagen en
vooral heel goed je best doen.
Dat was lange tijd mijn motto.
En hard werken, dat deed ik. Ik krijg het nog bloedheet als ik terugdenk aan mijn eerste weekendbaantje in de slagerij. Een bulderende baas, botte collega’s, werken in de kou.
Wat voelde ik me ongelukkig en verloren.
Thuis en op het werk hield ik alle ballen in de lucht. Ik werkte mij een slag in de rondte en was altijd aan het werk. Ik trok ook steeds meer werk naar me toe dat anderen niet deden. Collega’s vertrouwden er op dat ik de boel wel draaiende hield. ‘Jij bent de rots, de stabiele factor in ons team’ zeiden ze vaak. Daar was ik zelfs wel een beetje trots op. Want het lukte mij toch maar mooi om alles geregeld te krijgen. Dat dat alleen maar ten koste ging van mezelf, dat wist ik toen nog niet.
Tot het moment dat ik helemaal vastliep. Ik knalde met mijn kop tegen de muur. Er kwam helemaal niets meer uit mijn handen. Ik kon me nergens op concentreren, was ontzettend moe maar ik kon vaak niet slapen van al het gepieker. Alles was te veel. Boodschappen doen was een wereldreis en zelfs de vaatwasser uitpakken voelde als het beklimmen van de Mount Everest. Vanuit wilskracht krabbelde ik weer op en ik ging door zoals ik het altijd had gedaan. Een meer dan fulltime baan, mijn gezin, studeren, klaar staan voor iedereen die me nodig had. Ik denderde door omdat ik niet anders wist.
Het omslagpunt kwam tijdens mijn coachopleiding. Ik kwam er achter waar al dat harde werken vandaan kwam. Oude patronen zaten me in de weg. Ik ontdekte dat ik de enige was die dit kon veranderen. Ik leerde mijn oude gewoontes die me in de weg zaten los te laten. En ik zette de ervaringen in mijn leven om naar mijn kracht. Ik kon bergen verzetten, maar niet meer ten koste van mezelf.
Mijn perfectionisme liet ik los. Ik mag fouten maken en de lat ging minder hoog. Daar hoorde ook nee zeggen bij en mijn grenzen bewaken. Ik wilde niet meer alleen maar voldoen aan de verwachtingen van anderen. Ik realiseerde me dat ik niet voor alles en iedereen verantwoordelijk ben. Ik hoef niet voor iedereen te zorgen en alles en iedereen overeind te houden. En de allerbelangrijkste les: ik leerde dat hulp vragen geen schande is maar juist krachtig als je dat kunt.
Ik laat me niet meer omverblazen door bulderende mensen. Ik sta stevig in mijn schoenen. De mening van anderen brengt mij niet meer aan het wankelen. Ik mag er zijn om wie ik ben en om wat ik kan en sta voor een groep zonder klamme handen.
Met wat ik heb geleerd kan ik anderen helpen. Want ik zie zoveel vrouwen worstelen met de dingen waar ik zelf mee heb geworsteld. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik vrouwen die zichzelf voorbijlopen omdat ze het lastig vinden om hun grenzen te bewaken of door al het gedoe op hun werk het vertrouwen in zichzelf zijn kwijtgeraakt mag helpen. Want ik weet waar ze mee worstelen en hoe eenzaam en alleen je je daarin kunt voelen. En ik weet ook hoe hoog de drempel is om hulp te vragen. Maar ik wens ze zo toe dat ze de stap durven te zetten. Want je leven wordt zo veel mooier als je doet wat echt belangrijk voor je is.
Hierboven las je iets over mij, over mijn achtergrond en wat je van mij kunt verwachten: als mens en als coach of mentor. Wil je weten wat ik voor jou kan betekenen? Maak dan een afspraak op 06-83 60 45 14. Ik zie er naar uit je te ontmoeten.
Warme groet,
Diane Steenbruggen
Wanneer ontmoeten wij elkaar?
Vanuit onze jeugd krijgen we allemaal ervaringen mee waardoor we worden gevormd. In mijn jeugd zorgde het verlies van mijn vader er voor dat ik al op jonge leeftijd ‘groot’ moest zijn. Daardoor had ik vaak het gevoel dat ik altijd goed moest zorgen voor de mensen om mij heen. Ik werkte hard en wilde altijd alles goed doen. Vaak ging ik daardoor over mijn grenzen heen. Ik heb gelukkig geleerd om het anders te gaan doen en dit wil ik graag delen omdat ik weet hoeveel fijner je leven daardoor is.