Zeven jaar was ik toen mijn vader overleed. ‘Zorg goed voor je moeder’
zeiden mijn tantes na zijn overlijden.
Deze opdracht en het motto van mijn moeder:
‘Al is de muur ook zes meter hoog en drie meter dik.
Je moet er doorheen, overheen of er langs’
heb ik goed in mijn oren geknoopt.
Aanpakken, doorgaan, niet klagen en vooral heel goed je best doen.
Dat was de norm.
Ik dacht er niet eens over na dat het anders kon.
En hard werken, dat deed ik. Ik krijg het nog bloedheet als ik terugdenk aan mijn eerste weekendbaantje in de slagerij. Een bulderende baas, botte collega’s, werken in de kou. Wat voelde ik me ongelukkig en verloren. Voor mezelf opkomen, dat durfde ik niet. Ik werkte hard want goed mijn best doen, dat zat er al vroeg in.
Thuis en op het werk hield ik alle ballen in de lucht. Ik werkte mij een slag in de rondte en was altijd aan het werk. Ik trok ook steeds meer werk naar me toe dat anderen niet deden. Collega’s vertrouwden er op dat ik de boel wel draaiende hield. ‘Jij bent de rots, de stabiele factor in ons team’ zeiden ze vaak. Daar was ik zelfs wel een beetje trots op. Want het lukte mij toch maar mooi om alles geregeld te krijgen. Dat dat alleen maar ten koste ging van mezelf, dat wist ik toen nog niet.
Tot het moment dat ik helemaal vastliep. Ik knalde met mijn kop tegen de muur. Er kwam helemaal niets meer uit mijn handen. Ik kon me nergens op concentreren, was ontzettend moe maar ik kon vaak niet slapen van al het gepieker. Alles was te veel. Boodschappen doen was een wereldreis en zelfs de vaatwasser uitpakken voelde als het beklimmen van de Mount Everest. Vanuit wilskracht krabbelde ik weer op en ik ging door zoals ik het altijd had gedaan. Een meer dan fulltime baan, mijn gezin, studeren, klaar staan voor iedereen die me nodig had. Ik denderde door omdat ik niet anders wist.
Het omslagpunt kwam tijdens mijn coachopleiding. Ik kwam er achter waar al dat harde werken vandaan kwam. Oude patronen zaten me in de weg. Ik ontdekte dat ik de enige was die hier verandering in kon brengen. Ik leerde mijn oude patronen los te laten en de ervaringen in mijn leven om te zetten naar mijn kracht. Want de ervaringen in mijn leven zorgden er voor dat ik bergen kon verzetten. En ik leerde ook dat dat niet meer ten koste mag gaan van mezelf maar dat ik mijn ervaringen wel kan gebruiken om lastige vraagstukken in het nu op te lossen.
Mijn perfectionisme liet ik los. Ik mag fouten maken en de lat ging minder hoog. Daar hoorde ook nee zeggen bij en mijn grenzen bewaken. Ik wilde niet meer alleen maar bezig zijn om te voldoen aan de verwachtingen van anderen.
Wat ben ik blij dat ik het idee heb losgelaten dat ik overal verantwoordelijk voor ben en dat ik niet degene ben die altijd alles en iedereen overeind moet houden. Ik hoef niet meer voor alles en iedereen te zorgen. En de allerbelangrijkste les: ik leerde dat hulp vragen geen schande is maar juist krachtig als je dat kunt.
Natuurlijk ging dit allemaal niet vanzelf. Met vallen en opstaan leerde ik beter voor mezelf zorgen. Ondanks de vlekken in mijn nek en soms trillende knieën heb ik doorgezet. Natuurlijk sputterden mensen af en toe tegen. Logisch, want ze waren gewend dat ik het allemaal wel deed. Nu moesten ze zelf aan de bak. Ik trek niet meer al het werk naar me toe en voel me niet meer schuldig als ik nee zeg.
Ik laat me niet meer omverblazen door bulderende mensen. Ik sta steviger in mijn schoenen en de mening van anderen brengt mij niet meer aan het wankelen. Ik mag er zijn om wie ik ben en om wat ik kan. Mijn zelfvertrouwen is gegroeid. Ik durf nu gewoon voor een groep te staan zonder klamme handen.
Omdat ik duidelijker ben weet de ander waar hij of zij aan toe is. Ik loop mezelf niet meer zo snel voorbij en herken de signalen als ik wel over mijn grenzen heen ga. Dat lukt mij ook niet altijd maar ik weet wanneer ik mezelf een halt moet toeroepen. Ik haal voldoening uit wat ik doe en ik kan weer meer genieten. Dat maakt me een leuker mens.
Ik ben ontzettend dankbaar dat ik vrouwen die het lastig vinden om hun grenzen te bepalen en door al het gedoe het vertrouwen in zichzelf zijn kwijtgeraakt mag helpen om het leven te leiden dat ze verdienen. Want ik weet hoe eenzaam en alleen je daarin kunt voelen en hoe lastig het is om hulp te vragen. Maar als je het lef hebt om dat te doen gaat er een wereld voor je open.
Hierboven las je iets over mij, over mijn achtergrond en wat je van mij kunt verwachten: als mens en als coach of mentor. Wil je weten wat ik voor jou kan betekenen? Maak dan een afspraak op 06-83 60 45 14. Ik zie er naar uit je te ontmoeten.
Warme groet,
Diane Steenbruggen
Wanneer ontmoeten wij elkaar?
Vanuit onze jeugd krijgen we allemaal ervaringen mee waardoor we worden gevormd. In mijn jeugd zorgde het verlies van mijn vader er voor dat ik al op jonge leeftijd ‘groot’ moest zijn. Daardoor had ik vaak het gevoel dat ik altijd goed moest zorgen voor de mensen om mij heen. Ik werkte hard en wilde altijd alles goed doen. Vaak ging ik over mijn grenzen heen. Gelukkig heb ik geleerd om het anders te doen. En daar kan ik jou bij helpen. Je grenzen bewaken en wat vaker nee zeggen, dat kun je echt leren. Ervaringen in je leven kun je inzetten als kracht om vraagstukken in het nu op te lossen. Zodat je het leven kunt leiden zoals je dat je zelf wilt. Want het leven is te kort om er niet van te genieten.
Wil jij weer je eigen leven leiden? En wil jij je weer energiek en opgewekt voelen? Daar help ik je graag bij. Bel mij op 06 - 83 60 45 14 om een afspraak te maken.
Volg mij op: 
Mijn opleiding volgde ik aan het Coach College de Baak (voorheen Europees Instituut de Baak) in Driebergen.
Bij het verlenen van de diensten in de coachpraktijk verwerk ik persoonsgegevens. Om je te informeren hoe ik met je persoonsgegevens omga heb ik deze privacyverklaring opgesteld.
Bezoekadres:
Borculoseweg 38, 7161 HA Neede
Postadres:
Huikert 4, 7161 GH Neede
T 0545 29 49 64
M 06 83 60 45 14
E info@coachunique.nl
KvK-nummer: 63384116
BTW-identificatienummer: NL001649923B11