Samen burn-out te lijf
Dit weekend las ik in een artikel dat het aantal medewerkers met burn-outklachten in Nederland is gestegen tot 16.1 %. In 2017 was dat aantal 11,3. Ik schrok van deze getallen. Dit moet toch echt anders.
Taboe op burn-out
Helaas zie ik in mijn praktijk en om mij heen veel mensen die vastlopen. Ondanks dat het hebben van een burn-out minder raar wordt gevonden dan eerst, hoor ik nog vaak dat er onbegrip is voor mensen met een burn-out of burn-outklachten. Ik krijg vaak de reactie ‘Had ik mijn been maar gebroken, dan was er tenminste iets te zien’. Ik durf te zeggen dat er nog best vaak een taboe rust op het hebben vaneen burn-out. Want aan de buitenkant zie je meestal niets. Mensen met burn-outklachten horen ook vaak dat ze er goed uit zien. Daar zorgen ze meestal ook wel voor omdat ze vooral niet willen laten merken dat het niet goed met hen gaat. Burn-out is geen teken van zwakte. Juist de harde werkers, de doorzetters, ‘je bent zo’n sterke vrouw (of man)’ worden het meest getroffen door een burn-out. In het begin dat iemand ziek wordt is er vaak nog wel begrip. Duurt het langer dan worden burn-outklachten soms zelfs gezien als aanstellerij.
Persoonlijk falen
Meestal proberen ze zo lang mogelijk de schijn op te houden naar de buitenwereld. Ze vinden het vreselijk om hun collega’s lastig te vallen. Toegeven aan je leidinggevende dat het niet meer gaat voelt voor veel medewerkers als persoonlijk falen. Medewerkers die burn-outklachten hebben, zijn vaak medewerkers met een hoog verantwoordelijkheidsgevoel voor hun werk. Soms hebben ze zelf niet eens door dat de klachten die ze hebben, niet normaal zijn of weten ze zelf niet meer goed wat ze moeten doen om de cirkel te doorbreken.
Geen energie
Hoe goed bedoeld ook, de adviezen die iemand krijgt als hij burn-outklachten heeft werken soms zelfs averechts. “Maak je niet zo druk om je werk” of “ga leuke dingen doen dan ga je minder piekeren.” Vaak werken ze zich een slag in de rondte om al het werk af te krijgen en ook thuis de boel nog draaiende te houden. Door alle adviezen kunnen ze het gevoel krijgen dat ze het zelf niet goed aanpakken. Dan wordt het nog moeilijker om aan de bel te trekken. En wat veel mensen niet weten is dat mensen die te maken hebben met burn-outklachten, helemaal geen energie hebben om een dagje weg te gaan. Alle ballen in de lucht houden kost al zo veel energie dat ze blij zijn dat ze even niets hoeven.
Bied een luisterend oor
In drukke tijden op het werk brengen we soms meer tijd door met onze collega’s dan met ons gezin. Vaak merken collega’s als eerste dat het niet zo goed met iemand gaat. Slecht slapen, een kort lontje, concentratieverlies. Allemaal signalen die kunnen wijzen op een dreigende burn-out. Omdat mensen met burn-outklachten het vaak lastig vinden om hulp te vragen en vooral hulp aan te nemen zullen ze zelf niet gauw om hulp vragen. Zie je dat het niet goed met je collega gaat, ga het gesprek aan. Veel mensen vinden dit moeilijk. Toch is dit een belangrijke stap om je collega te kunnen helpen. Probeer vooral te luisteren en geef zo min mogelijk adviezen. Bied een luisterend oor. Kijk waar je kunt helpen bij een klus of kijk samen naar de hoeveelheid werk die op iemands bordje ligt.
Zoek hulp
Heb je de indruk dat het helemaal niet goed gaat met een collega en lukt het je niet je collega te helpen, trek dan aan de bel. Benader je leidinggevende of help je collega bij het zoeken van professionele hulp als hij of zij er zelf niet uitkomt.
Burn-out de wereld uit!
Als we allemaal proberen wat meer aandacht te hebben voor de mensen om ons heen, dan is dat een mooi begin om er voor te zorgen dat burn-out de wereld uit gaat.
Loop je vast en kun je wel wat hulp gebruiken? Neem dan contact met mij op via d.steenbruggen@coachunique.nl of 06-83 60 45 14.