Uitpuilende fietstassen
Uit principe doe ik mijn boodschappen altijd met de fiets. Omdat het meestal sneller is (het kost vaak meer tijd om mijn auto uit de garage te halen en een parkeerplaats te zoeken) en omdat ik zo ook lekker buiten kom. Zelfs als het regent pak ik de fiets. Niet altijd leuk maar ik ben toch zeker niet van suiker?
Grote fietstassen
Boodschappen doen met de fiets is soms een uitdaging. Want alles wat ik in mijn karretje leg moet op de een of andere manier wel weer mee naar huis. Gelukkig heb ik van die grote fietstassen die je gewoon aan de bovenkant open kunt laten als je te veel spullen hebt. Scheelt toch weer een zak sperziebonen en een tros bananen. En voor noodgevallen heb ik zo’n handig opvouwbaar rugzakje waar veel meer inpast dan je zou denken.
Net een pakezel
Vandaag had ik in mijn enthousiasme het karretje weer iets te vol gepakt. In het kader van gezond eten allemaal verse groente in de kar. Ook nog een grootverpakking keukenrollen mee want die waren ook bijna op. Toen ik met die volle kar bij mijn fiets kwam kreeg ik het best een beetje warm. Al snel was de rechterfietstas helemaal vol. De linker puilde ook al uit (met gevolg dat ik tegen mijn fiets moest blijven staan omdat hij anders om zou vallen). Maar goed dat ik geen doos eieren had meegenomen want ik zag al die eieren al over de straat rollen. De keukenrollen pasten gelukkig onder de snelbinder maar er bleven toch nog wat boodschappen over. Met een heleboel passen en meten en een meer dan volle rugzak lukte het maar net om al die boodschappen mee te krijgen. Ik voelde me net een pakezel. Onderweg even checken of de keukenrollen niet onder de snelbinder vandaan zouden gaan en toen maar snel naar huis. De volgende keer toch iets beter opletten.
Mooi weer gelukt
Toen ik thuiskwam vroeg mijn man zich net als anders weer af hoe ik het toch altijd voor elkaar krijg om zoveel spullen in die fietstassen te pakken (wat ik mij zelf vanmiddag natuurlijk ook al had afgevraagd) maar het was me toch maar mooi weer gelukt. Meestal kan ik bij het boodschappen doen wel inschatten of het gaat passen of niet. En verder is het gewoon een kwestie van slim inpakken (dus even nadenken voordat ik de fietstassen inpak) en ervoor zorgen dat ik het rugzakje bij me heb voor ‘noodgevallen’.
Te veel werk en te weinig tijd
Zo gaat het ook vaak met de ‘problemen’ die tijdens coachsessies naar voren komen. De meeste vrouwen die ik coach hebben last van te veel werk en te weinig tijd. Hun lat ligt vaak enorm hoog en ze moeten (te) veel van zichzelf. Ook zijn er vaak nog veel oude zinnetjes in hun hoofd die nu nog steeds hun leven beheersen. Vecht er maar eens tegen als er altijd ingehamerd is dat je goed je best moet doen, geen fouten mag maken of goed voor een ander moet zorgen. Ik weet er helaas alles van.
Nog harder werken
Dus gaan ze nog harder werken, proberen ze nog meer werk te verzetten en zijn ze alleen nog maar bezig om alle ballen in de lucht te houden. In hun eentje worstelen ze door. Want hulp vragen? Of opgeven? Dat komt in hun woordenboek niet voor. Tijd voor leuke dingen, even bijtanken. Dat zit er niet in. Met het gevolg dat ze op het randje van een burn-out balanceren en er bijna overheen kukelen (of eigenlijk al over het randje zijn gestruikeld maar dat zelf nog niet durven toe te geven).
De gebakken peren
Boodschappen doen met je fiets lijkt er wel een beetje op. Je kunt je boodschappenkar niet helemaal volpakken omdat je al die spullen gewoon niet mee kunt krijgen. Doe je dat wel dan zit je met de gebakken peren. Ondanks die extra grote tassen en een noodrugzakje is er gewoon een grens aan wat je kunt meenemen. En je moet er ook voor zorgen dat je bakje frambozen van ruim twee euro niet klem komt te zitten tussen een pak melk en de pot spinazie. Zou zonde zijn toch?
Grenzen aan de hoeveelheid werk
Net als bij het inpakken van je fietstassen zijn er grenzen aan de hoeveelheid werk die je aan kunt. En jij bent de enige die die grens kan bewaken. Soms kan dat lastig zijn. Want weet je eigenlijk wel hoeveel werk jij aankunt en waar jij de grens zou willen trekken? En als je dat niet doet. Ten koste van wat gaat dat dan?
Zit je in de gevarenzone?
Zeg je steeds vaker privé-afspraken af omdat je in de knoop komt met je werk (of omdat je er helemaal geen puf meer voor hebt) en blijft er weinig tijd over voor de dingen die je leven leuk maken? Ben je ook op je vrije dag nog vaak bezig met je werk omdat je je werk anders niet afkrijgt? Denk je op maandagochtend al ‘ik wou dat het vrijdag was’ (en niet omdat je volgend weekend zulke leuke plannen hebt)? En kun je op zondagavond niet in slaap komen omdat je je zorgen maakt over al het werk dat op je ligt te wachten? Dan is het goed om eens te bekijken of je niet al in de gevarenzone zit. Want voorkomen is beter dan genezen.
Gaat dit over jou?
Denk je nu: dit gaat over mij! Ik zou hier graag eens over sparren? Stuur mij gerust een berichtje of bel mij op 06-83 60 45 14 om een afspraak te maken. In januari heb ik nog twee plekken voor een gratis en geheel vrijblijvend gesprek.