Ze huilt maar ze lacht
Toen ik vorige week de journaliste van Tubantia sprak, vertelde ik haar over mijn zorgen voor ‘stille burn-outs’. Helaas kwam het niet in het artikel in de krant maar ik dacht hieraan terug toen ik afgelopen week in gesprek was met een jonge vrouw.
Haar ogen lachen niet mee
Ze kampt al een hele tijd met burn-outklachten. “Het gaat nu gelukkig een stuk beter” vertelde ze met een kleine glimlach. Het valt mij op dat haar ogen niet meelachen. Nu loopt ze vast in haar werk. Ze merkt dat de baan niet meer bij haar past. De sfeer op haar werk is prima, fijne collega’s maar wat ze doet geeft geen voldoening. Het werk vraagt ook veel energie.
Ze voelt zich verlaten
Al pratende komt er veel pijn naar boven. Maar dat doet ze af met een grapje, zeggen dat ze zich echt beter voelt. Maar wat ik hoor en zie komt niet overeen. Ze praat heel beheerst, zacht en weloverwogen. Ik zie naast haar vriendelijke glimlach nauwelijks emotie. De uitdrukking in haar gezicht is vlak, En toen ze vertelde over de afgelopen periode waarin ze echt diep in haar burn-out zat en hoe ze zichzelf daar uitgeworsteld heeft, begrijp ik waarom haar ogen niet meelachen. Ze heeft zich verlaten gevoeld in haar worsteling. Er was weinig hulp om haar te helpen de burn-out te overwinnen. Dus heeft ze alles op alles gezet om er zelf uit te komen.
Een groot zwart gat
Ze wil verder met haar leven want het heeft allemaal al zo lang geduurd. En omdat ze er heel goed in is (geworden) om de schijn op te houden en aan de buitenwereld te laten zien dat het allemaal geweldig gaat, begint ze er bijna zelf in te geloven. Diep van binnen weet ze dat ze er nog helemaal niet is. En ze weet ook dat als ze zo doorgaat, de kans groot is dat ze opnieuw in dat grote zwart gat van die burn-out dendert.
Verhullen dat het pijn doet
Ik spreek ze vaak. Vrouwen die er heel goed in zijn om alles wat pijn doet of waar ze last van hebben weg te lachen. Ze zijn altijd opgewekt, doen hun werk schijnbaar met plezier, zijn behulpzaam voor anderen. “Als ik nog iets voor je kan doen, laat het maar weten” zeggen ze vaak tegen anderen. Maar als het over henzelf gaat, dan klappen ze als het ware dicht. En om te verhullen dat het pijn doet, praten ze er over heen, maken ze grapjes, beginnen ze te lachen en hangen ze soms zelfs de clown uit. Dit zijn ze zich vaak niet eens bewust want dit is hun manier om te overleven.
Kippenvel als hun ogen weer stralen
Vaak zie ik dit al bij de eerste kennismaking gebeuren. Als ik dan reageer op wat ik zie is de eerste reactie vaak verbazing. Als we doorpraten, reageer ik opnieuw als het weer gebeurt. Al tijdens zo’n eerste gesprek verandert er iets. Op het moment dat ze een volgende keer iets weglachen, merken ze het zelf op. Ik vind het prachtig om te merken dat ze het zelf gaan zien en anders gaan reageren. In een volgend gesprek komt dit altijd weer terug. Heel vaak benoemen ze dit ook als moment waarop het kwartje is gevallen. En waar ik echt kippenvel van krijg is hun lach waarbij hun ogen wel stralen omdat ze weten dat ze weer verder kunnen.
Weer echt kunnen lachen
Deze week hoorde ik het lied ‘Ze huilt maar ze lacht’ van Maan. Dit kon geen toeval zijn. Dit lied geeft zo mooi weer wat ik bij veel vrouwen zie. En ik gun ze zo dat ze zichzelf durven zijn. Dat ze wel weer ‘echt’ kunnen lachen omdat ze durfden toe te geven dat ze de weg een beetje waren kwijtgeraakt en in actie zijn gekomen. Benieuwd naar dit lied van Maan? Hieronder lees je de songtekst en vind je een link naar de video.
Gaat dit over jou?
Denk je: dit gaat best wel over mij! En wil je hier over doorpraten? Maak dan een afspraak via 06-83 60 45 14 en ik denk graag met je mee. Een e-mail sturen naar d.steenbruggen@coachunique.nl kan natuurlijk ook.
Inspiratie in je mailbox
Wil je mijn blogs automatisch in je mailbox ontvangen zonder dat je er naar hoeft te zoeken? Meld je dan aan voor mijn inspiratiemail.
Ze huilt en ze lacht – Maan
Ze zit hier alleen in de trein
En ze duikt in haar jas
Ze kijkt uit het raam
En ze vraagt zich af
Hoe zou het voelen jezelf te zijn
Want soms doet het pijn
Als ze huilt maar ze lacht
ze huilt maar ze lacht
Ze loopt door een wereld die niet aardig voelt
Onbedoeld zegt ze dingen die iedereen altijd zegt
Want nooit gaat het slecht
Altijd oké en ze lult met ze mee
En ze lacht
Ze huilt maar ze lacht
En nu, ze laat het los
En nu, ze laat het los
Ze voelt zich alleen als ze loopt in de stad
En ze kijkt in het raam ziet een ander d’r staan
En ze weet wie het is
maar ze wil haar niet zijn
En gaat door met de schijn
En ze lacht
Ze huilt maar ze lacht
Want als ze morgen besluit niet te schuilen
Haar betere ik voor haar ware gezicht te ruilen
Zullen de vrienden die zij wil vertrouwen
Nog steeds van haar houden
Als ze huilt
Als ze huilt en niet lacht
En nu, ze laat het los
En nu, ze laat het los
Ze laat het los
Ze laat het los
Ze laat het los
Ha ah ah
Ze laat het los
Ik zit hier alleen in de trein
En ik duik in mijn jas
En kijk uit het raam
En ik vraag me af
Hoe zou het voelen mezelf te zijn
Want soms doet het pijn als ik huil
Maar ik lach.